Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Τρομοκρατικό χτύπημα

sotirisk και diva με κάλεσαν σε παιχνίδι. Να γράψω 7 ελαττώματά μου. ΜΟΝΟ ΕΦΤΑ. Μου πήρε 3 μέρες να κάνω μια πρόχειρη καταγραφή, και μετά να τα ταξινομήσω.
Εντάξει, ίσως έχασα λίγο χρόνο σε ουζοκατανύξεις και κουβεντούλα με φίλους, αλλά τα κατάφερα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, επειδή ξεσκάρταρα τα λιμά.
Ελπίζω ότι απο τα βασικά δεν ξέχασα κάποιο. Ξεκινώ:

Περίεργος: όχι για όλα, αλλά υπάρχουν αρκετά πράγματα για τα οποία ήθελα και εξακολουθώ να θέλω να μάθω το πως και το γιατί. Ελπίζω ότι η περιέργεια δεν θα με αφήσει. Κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα. Κοστίζει λίγο παραπάνω, και πρέπει να αγοράζω βιβλιοθήκες, αλλά βρήκα τρόπο. Χαρίζω σε φίλους αρκετά απο τα βιβλία και κρατάω ελάχιστα.

Ταξίδια. Μου αρέσει να κάνω ταξίδια. Βγαίνει με δύο μορφές.
Ο πρώτος τρόπος είναι ο "συνήθης". Δηλαδή πηγαίνω εκδρομές. Σχεδόν ποτέ με πρακτορείο. Τις πιο πολλές φορές το οργανώνω μόνος μου, και επειδή πηγαίνω περίεργες εποχές και για αρκετό καιρό, πάω μόνος, αφού δύσκολα κάποιος φίλος να ακολουθήσει. Ευτυχώς η Γη είναι αρκετά μεγάλη κι έχω ακόμα μέρη. Κίνα, Cuba, Νότια Αμερική (Γη του πυρός, καρναβάλι της Βραζιλίας) τα μακρινά. Δεν πάω με πρακτορείο, εκτός του κόστους και της ταλαιπωρίας

Ο δεύτερος τρόπος ταξιδιού είναι το διάβασμα. Είναι ένα εύκολο ταξίδι. Σε ένα παράλληλο κόσμο. Εδώ το πρόβλημα των βιβλίων είναι μεγαλύτερο και σε κόστος απόκτησης και στο τι να τα κάνω. Ειδικά αυτά που δεν μου άρεσαν (και αρκετά έχουν μείνει μισοδιαβασμένα).

Ισως τα ταξίδια να ανήκουν στην κατηγορία περίεργος.

Ειλικρινής, ευθύς και ακριβολόγος. Συνδιασμός που σκοτώνει. Σε μια εποχή που το να είσαι φλου είναι το μέγιστο προτέρημα. Και το να κρατάς πισινή. Εξάλλου ζούμε στον καιρό των πισινών.

Θα πω αυτό που έχω να πω, χωρίς να με ενδιαφέρει το κόστος
Ποιος διευθυντής εταιρείας θέλει σε συνάντηση "ανώτερων στελεχών" να ακούσει, από ποιον, απο τον υπάλληλό του!!!, ότι κάνει λάθος?

Ακούω. Και σε αυτό δεν ακούω κουβέντα

Δεν είμαι απόλυτος Και σε αυτό είμαι απόλυτος :p

Ειρωνας. Είναι κάτι που μου προσάπτουν, αλλά το μπερδεύουν με τον αυτοσαρκασμό, που, ευτυχώς ή δυστυχώς, εξασκώ.

Ορθολογιστής Οχι ότι δεν παίρνω αποφάσεις με βάση το συναίσθημα, αλλά ξέρω πότε κάνω τι. Δεν παίρνω απόφαση με βάση το συναίσθημα και το βαφτίζω "λογική απόφαση".

Εχω άποψη. Κι έχω αυτό το κουσούρι σε μια εποχή που το να έχεις άποψη διαφορετική απο το νίτρο, μίτσο και λοιπες δημοκρατικές δυνάμεις, είναι τραγικό ελάττωμα. Δεν διεκδικώ το αλάθητο του πάπα. Εχω άποψη η οποία μπορεί να τροποποιηθεί, αν ο άλλος με πείσει για κάποια οπτική γωνία που δεν έχω λάβει υπόψιν μου. Στην προχωρημένη ηλικία που έχω φτάσει, μάλλον είναι δύσκολο να αλλάξω ΠΛΗΡΩΣ άποψη.

Δεν χαλάω χατίρια. Και αυτό διώχνει τις γυναίκες (οι οποίες "κολλάνε" όταν τους φέρνονται άσχημα)

Δεν παίζω πάντα με τους κανόνες. Προφανές παράδειγμα η παρούσα ανάρτηση, που ξεπέρασα το νούμερο 7. Είχα κι άλλα, αλλά βαρέθηκα και λέω να το κλείσω

Οποιος θέλει παίζει.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Τα κάνω όλα μετά τις 2

Επιστρέφοντας απο θέατρο, έπεσα πάνω σε πρόσκληση της sorolop. Με πέτυχε μετά τις 2, οπότε παίρνω το μπαλάκι και παίζω.

Δυστυχώς δεν μπορώ να βγω και να φωνάξω "είμαι ο kakaskimos κι είμαι καλά". Το παραδέχομαι. Είμαι εθισμένος με το διάβασμα. Σπάνια διαβάζω μόνο ένα βιβλίο. Πρέπει να με έχει αποροφήσει πλήρως, ώστε να πάθω προσωρινή (αφήστε τα γκουχ γκουχ εκεί στο βάθος) παράνοια και να ακούω μουσική με τα μάτια.

Αυτό συμβαίνει και με τη δουλειά και με τα υπόλοιπα διαβάσματα. Κι επειδή θέλω να ακολουθήσω το πνεύμα και όχι το γράμμα της πρόσκλησης, φεύγω απο το γραφείο, πάω στο υπνοδωμάτιο και παίρνω απο τη ντάνα του κομοδίνου αυτό που τυχαία (?) άφησε η καθαρίστρια μετά το ξεσκόνισμα (μου λέει ότι δεν τα πειράζει, λες και δεν θυμάμαι ποιο είχα αφήσει πάνω πάνω): Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας:

Και συνεχίζει να σε ψάχνει. Πρόσεχε με το σύζυγό σου, γιατί δεν θέλει να σ' αφήσει. Εκείνος ξέρει πως άλλη είναι η μοίρα του, αλλά δεν θέλει να το δεχτεί.

Μάλλον δεν θα σας εξάψει τη φαντασία. Αντιγράφω απο το οπισθόφιλο:

Γραμμένη με ένα ρυθμό ιλιγγιώδη, κάπου ανάμεσα στην τροπική έξαψη και τη μαύρη απόγνωση ενός Μπουκόφσκι, η Βρόμικη Τριλογία της Αβάνας είναι ένα διαφωτιστικό μείγμα διηγημάτων, ενορχηστρωμένων σαν μυθιστόρημα. Σκληρά, συγκινητικά και αληθινά, μας αποκαλύπτουν έναν αυθεντικό συγγραφέα, έναν ανελέητο χρονικογράφο μιας χώρας και μιας εποχής αντιφατικής, τρομερής, σαγηνευτικής.

Που να βρω 5 άτομα, και που να μην παίζουν? Ο κλήρος πέφτει στις αντανάκλαση, amelie και aliki (αν δουν το post).

Καλημέρα

Υ.Γ. Οταν είναι εφικτό, διαβάζω για το μέρος που πρόκειται να πάω διακοπές ;-)

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Οι ομιλίες Καραμανλή - Παπανδρέου για το ασφαλιστικό

Καραμανλής
μπλα μπλα μπλα θα τα πάρω
μπλα μπλα μπλα απο τα υγειή ταμεία
μπλα μπλα μπλα ενώνοντάς τα
μπλα μπλα μπλα με τα χρεοκοπημένα
μπλα μπλα μπλα ώστε να είναι
μπλα μπλα μπλα όλοι ίσοι
μπλα μπλα μπλα Με ψηφίσατε
μπλα μπλα μπλα το ζητήσατε
μπλα μπλα μπλα θα το έχετε
μπλα μπλα μπλα θα με έχετε
μπλα μπλα μπλα φώναζε κι εσύ Γιωργάκη
μπλα μπλα μπλα να μη φαίνεται η γυμνια μας


Παπανδρέου
μπλα μπλα μπλα Ελληνικος ταμείος
μπλα μπλα μπλα δεν πρέπει κλείσει
μπλα μπλα μπλα εσύ κακός
μπλα μπλα μπλα εγώ καλός
μπλα μπλα μπλα όπως Αμερική
μπλα μπλα μπλα εσύ Μπους
μπλα μπλα μπλα εγώ Κλίντον
μπλα μπλα μπλα δηλαδή
μπλα μπλα μπλα χωρίς σύνταξη

Κρατάς μόνο τα σημαντικά ...

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις

Μιας και την Κυριακή τελειώνουν οι παραστάσεις του, είπα να πάω να δω ένα έργο που είχα σημειώσει στον θεατρικό οδηγό. Το "Μια τρελή μέρα".

Δύο ήταν οι λόγοι που με είχαν κάνει να το σημειώσω στα προς θέαση. Πρώτος λόγος ο πρωταγωνιστής και ο "αναγνωρίσιμος" του θιάσου, ο Γιώργος Κοτανίδης. Ηταν ο εγγυητής για την αισθητική της παράστασης αλλά και του κειμένου. Ευτυχώς δεν με απογοήτευσε.

Ο δεύτερος λόγος ήταν το θέμα. Ο Ντινερό. Ενας αναρχικός, που οι ιδέες του θεωρούνται ανατρεπτικές ακόμα και σήμερα, 250 χρόνια μετά την διατύπωσή τους.

Το έργο ασχολείται με την προσπάθεια του Ντιντερό να συντάξει μια πραγματεία περί ηθικής. Ο συγγραφέας ασχολήθηκε με την πλευρά της ηθικής που έχει να κάνει με τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων.

Η δράση εξελισσόταν σε δύο επίπεδα. Σε αυτό που βλέπαμε. Τον φιλόσοφο και διάφορες γυναίκες. Αλλά και στο τι αυτό αντιπροσώπευε. Δηλαδή στις ιδέες του Ντιντερό. Γιατί η σχέση με την κάθε γυναίκα του έργου αντιπροσώπευε και μια ιδέα του Ντιντερό. Ιδέες που του αποσπούσαν την προσοχή. Η κάθε μία με τη δική της ομορφιά. Και γι'αυτό δεν μπορούσε να μείνει πιστός σε καμμιά τους. Οπως λέει κι ο ίδιος "από τη μέρα που γεννήθηκα μόνο σε μια ερωμένη έχω μείνει πιστός, τη φιλοσοφία". Γιατί η φιλοσοφία δεν δίνει απαντήσεις. Μόνο θέτει ερωτήσεις. Γι'αυτό και οι φιλόσοφοι συνήθως δεν είναι ελκυστικοί στις γυναίκες. Γιατί δεν έχουν απαντήσεις.

Οι όποιες απαντήσεις του Ντιντερό δείχνουν σήμερα λανθασμένες. Λίγες. Δεν μειώνει όμως τον φιλόσοφο, αφού μέχρι σήμερα το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Και μακάρι να μην απαντηθεί. (Οταν ρώτησαν τον Χίλμπερτ γιατί δεν λύνει το "τελευταίο θεώρημα του Φερμά" απάντησε: "και να σκοτώσω τη χήνα που γεννά τα χρυσά αυγά?")

Το κείμενο εκπληκτικό. Δεν με κούρασε καθόλου. Η παράσταση πολύ προσεγμένη. Σε όλα τα επίπεδα. Σκηνοθεσία, κουστούμια, φωτισμός. Και είχε πολύ ωραίο τέλος:
"θα κάνουμε έρωτα, θα πάρουμε δείπνο, θα κάνουμε έρωτα όλη τη νύχτα και το ξημέρωμα θα κάνουμε κάτι ακόμα καλύτερο. Θα μιλήσουμε".

Τι καλύτερο θα μπορούσα να κάνω του Αγίου Βαλεντίνου απο το να απολαύσω τον μοναδικό σταθερό έρωτα της ζωής μου, δηλαδή το καλό θέατρο? :)

kak

Υ.Φ. Μια μόνο αντίρρηση στο κείμενο. Αν και το εκστομίζει γυναίκα, οπότε δικαιολογείται: "οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την εμφάνιση των ανδρών". Ο Ντιτερό δεν το σχολιάζει, αλλά δείχνει (με το σώμα του) ότι συμφωνεί. Ε, μην τα θέλουμε και όλα σωστά σε μια παράσταση ...

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Χουντόδουλος

Ο κοιμησμένος, πήγε απο καρκίνο. Ο οποίος είχε εκδηλωθεί επειδή είχε (περάσει?) ηπατίτιδα Β. Η οποία είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα.
Ενας άντρας με το παρατούκλι μπούλα δείχνει ότι πήγαινε με άντρες. Αρα είχε και κουσούρι ...
Η πιο πειστική απόδειξη μέχρι σήμερα για το ότι υπάρχει Θεός.

Ευτυχώς η παραπάνω απόδειξη καταρρέει λαμβάνοντας υπ'όψιν τον τρόπο που πέθανε. Και εννοώ την φροντίδα. Και τον σεβασμό στα θέλω του. Που, ακόμα και για ένα άνθρωπο με το ήθος ενός παπά, είναι το αυτονόητο. Κάτι που δεν υφίσταται, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Μακάρι όλοι οι ασθενείς να είχαν, αν όχι την ιατρική φροντίδα ως προς την προσπάθεια ίασης, τουλάχιστον στο θέμα αξιοπρέπειας και επιλογής τρόπου θανάτου, όταν αυτός προβλέπεται οδυνηρός.